1. Korzyści zdrowotne
- Poprawa postawy ciała
Joga uczy świadomości własnego ciała i pomaga w korekcji wad postawy, np. garbienia się.
- Poprawa elastyczności i zakresu ruchu
Joga pozwala na rozciąganie i wzmacnianie mięśni, co przekłada się na większy zakres ruchu w stawach i lepszą elastyczność ciała.
- Wzmocnienie mięśni
Asany, czyli pozycje w jodze, wymagają angażowania różnych grup mięśniowych, co prowadzi do ich wzmocnienia i lepszego ukształtowania sylwetki.
- Wzmożone dotlenienie organizmu
Kontrolowany oddech i ruchy w jodze poprawiają przepływ krwi, co dotlenia organizm i wpływa na lepsze funkcjonowanie narządów.
- Poprawa jakości snu
Redukcja stresu i relaksacja w jodze wpływają na poprawę jakości snu.
- Usprawnienie metabolizmu
Joga może pomóc w poprawie metabolizmu i kontroli wagi.
2. Medytacja
Medytacja (łac. meditatio – zagłębianie się w myślach, rozważanie, namysł) – praktyki polegające na ćwiczeniu umysłu lub wprowadzaniu się w odmienny stan świadomości dla uzyskania dobroczynnego skutku, albo aby umysł uznał treść odmiennego stanu bez identyfikowania się z nim lub jako cel sam w sobie. Termin medytacja odnosi się do wielu różnych praktyk, wliczając w to techniki mające na celu zwiększenie wewnętrznej energii siły życiowej (qi, ki, prana itp.) i aby rozwinąć współczucie, miłość, cierpliwość, wielkoduszność i przebaczenie. Medytacja była praktykowana od czasów antycznych jako część tradycji religijnych i wierzeń. Jest stosowana zwłaszcza w jodze oraz w religiach i duchowości Wschodu (buddyzm, taoizm, konfucjanizm, hinduizm, dżinizm), a ostatnio także przez niektóre szkoły psychoterapeutyczne. Elementy medytacji dają się również zauważyć w chrześcijaństwie (hezychazm) i islamie (sufizm). Współcześnie jest często wykorzystywana do oczyszczenia umysłu i jako część terapii różnych problemów zdrowotnych, takich jak np. nadciśnienie, depresja, czy stany lękowe.
Medytacji nadawane są rozmaite cele:
- Poprawa zdrowia fizycznego i samopoczucia psychicznego.
- Osiągnięcie oświecenia - stanu (lub raczej cały szereg stanów), jaki według większości religii i filozofii Wschodu (buddyzm, hinduizm, dżinizm, taoizm), czasami lub trwale realizuje się po długotrwałej praktyce medytacyjnej, albo z nagła (spór gradualizmu z subityzmem). Poszczególne religie, a nawet konkretne szkoły i nauczyciele, różnią się poglądami na temat szczegółowych rodzajów, stopni i właściwości oświecenia.
- Osiągnięcie pełnej kontroli nad swoim ciałem i umysłem (joga, fakirzy).
- Doświadczenie procesu umierania i nauczenie się kontroli nad nim (np. medytacja phowa znana z buddyzmu tybetańskiego).
- Komunikacja z bóstwem poprzez zatopienie się w modlitwie (chrześcijaństwo, islam, judaizm, hinduizm, buddyzm).
- Rozwinięcie mistrzostwa w określonych sztukach bądź rzemiosłach. W tym celu praktykowali medytację samurajowie.
3. Historia
Geneza
Najstarsze ślady, utożsamiane przez naukowców z jogą, odnalezione zostały na stanowiskach archeologicznych związanych z pierwszymi miastami doliny Indusu. Należały one do rodzimej cywilizacji powstałej przed przybyciem indoeuropejskich Ariów, a ich największy rozkwit przypadał na lata 2300–1500 p.n.e. Odnalezione artefakty to przede wszystkim liczne terakotowe figurki imitujące ludzkie postacie w pozach, podobnych lub identycznych z asanami hathajogi. Jeżeli miały one rzeczywisty związek z praktykowaniem jogi, to ta musiała być mocno rozpowszechniona, ponieważ figurki odnajdywano zarówno w wielkich, bogato wyposażonych domach, jak i biednych chatach.
Joga klasyczna
To kulminacyjny etap rozwoju jogi, w którym różne, rozwijane przez setki lat techniki zostały skodyfikowane i uporządkowane. Dokonał tego niejaki Patańdżali ok. II wieku p.n.e. (kwestia daty jest wciąż dyskutowana), dzięki czemu powstał model praktyki uniwersalnej, ujętej w zwarty system filozoficzny. Na jego traktat Jogasutry składa się 195 zwięzłych aforyzmów (sutr) zebranych w cztery części, Samādhipāda (o samadhi, skupieniu), Sādhanapāda (o sadhanie, ścieżce jogi), Vibhūtipāda (o wibhuti, nadludzkich mocach), Kaivalyapāda (o kaiwalji, absolutnej wolności).
Forma zapisu miała za zadanie ułatwienie zapamiętania nauk oraz przeszkodzenie w ich zrozumieniu osobom postronnym. Ta swoista hermetyczność przyczyniła się do powstania w okresie późniejszym wielu komentarzy, z których pierwszy datowany na VI wiek przypisuje się Wjasie.
Joga klasyczna zwana jest również jogą królewską (rajayoga). Zabieg ten miał najprawdopodobniej za zadanie wykazanie domniemanej wyższości praktyki soteriologicznej (prowadzącej do wyzwolenia) i podejmowanej przez osoby gotowe na wyrzeczenie się świata, nad hathajogą, której praktyka takich wyrzeczeń nie wymaga.